Ondernemersbloed heb ik altijd gehad, maar om (w)ondernemer te zijn, heb ik me toch even stevig moeten heruitvinden.

Om heel eerlijk te zijn? Stress, schrik, tranen en twijfel. Zo ging het er aan toe in mijn hoofd. De vragen bleven komen en na een tijdje begin je zelfs aan jezelf te twijfelen.

Wat als verbouwingen niet op tijd klaar zijn?
Zou me dat wel lukken, zo met die posts op social media?
Hoe begin ik eigenlijk aan een website?
Wie gaat er die boekhouding eigenlijk doen?
seg… en wat als er geen klanten komen???
Daarnaast waren er nog een hoop problemen met leveringen, waar ik me grote zorgen over maakte en die stress stapelde zich op.

MAAR… en dat is het allerbelangrijkste, dat kan ik jullie wel vertellen… mijn bakken goesting en mijn passie voor jullie heeft elke strijd in mijn hoofd gewonnen. Iedereen heeft wel eens last van dat stemmetje in zijn hoofd, dat zegt dat dingen niet zullen lukken, dat stemmetje dat je doet twijfelen aan alles. Het is dat stemmetje dat je telkens weer verder drijft, je nog beter je best laat doen of je nog harder doet werken. Zo ging het ook met Wondergoed.

En toen was het opeens, na maanden zwoegen, de grote dag. De dag van de opening waar ik mijn vierde kind (want zo voelde het) aan jullie kon voorstellen. De rode loper lag uitgerold. De vlaggenlijn met onderbroeken hadden we met de buurman vakkundig opgehangen en de storm heeft er maar enkele weggewaaid. Trouwens, beste buren, mijn oprechte excuses als mijn “was” bij jullie in de tuin zou zijn beland. Soit, ik dwaal af! Dus… rode loper, onderbroekenlijn, mijn welkomstbordje dat stond te blinken, mijn tanden al minstens drie keer gepoetst, al wakker sinds het midden van de nacht, … ik kan nog eventjes doorgaan. Alles was nagenoeg perfect, buiten de champagne die moest ontbreken. Waarom? We gaan het niet meer vernoemen, nu we er bijna vanaf zijn!

Toen ik de deur van de winkel die dag voor de eerste keer opende, klopte mijn hart in mijn keel. … keel, mond, op de grond. Het doet er weinig toe, ik wil zeggen dat ik nerveus was. Die eerste 30 minuten, die ik alleen doorbracht in de winkel, waren zowat de langste uit mijn hele leven. Daar was dat stemmetje ook weer, waar ik het twee paragrafen geleden over had. Het gesprek dat ik met hem voerde, wil ik jullie besparen en zou ik graag nooit meer meemaken, maar toen gebeurde er iets…

Jullie kwamen mij redden. Jullie! De ene na de andere klant wandelde binnen en mijn passie en goesting verdreef zoals altijd het stemmetje uit mijn hoofd. Wondergoed, wonderblij werd ik ervan, ja! We waren vertrokken voor een maand die me fysiek uitputte, maar mentaal volledig heeft opgeladen. Het voelde alsof ik mijn hobby aan het uitoefen was. Ik mocht luisteren naar jullie, naar jullie noden, jullie voorzien van het juiste advies en het perfecte product. Passie, missie, roeping, noem het wat je wil, maar ik krijg er niet genoeg van.

Vrouwen, mannen, mama’s, papa’s, jonge-dames, maar ook jonge-heren. Het was exact het divers publiek dat ik voor ogen had en ik heb ze allemaal mogen verwelkomen op die eerste dag en nadien de hele maand lang. Mijn one-stop-shop werd werkelijkheid en ik heb nog altijd moeite met het te geloven.

De laatste weken neem ik vaak het woord “hartverwarmend” in de mond. Lichamelijk voelt het ook eigenlijk zo aan, alsof er een warme gloed zit rond mijn hart en mijn lichaam. Laat ons hopen dat ik niet ziek ben! Nee hoor, ik weet exact hoe het komt. Het avontuur dat ik met mijn familie, mijn gezin, mijn vrienden, mijn mede-ondernemers en nu met jullie mag beleven, brengt me zoveel vreugde en moed dat mijn lichaam zichzelf helemaal oplaadt.
Het is hartverwarmend om te zien hoe enthousiast de winkel werd onthaald door iedereen. Niet alleen onze eigen dorpelingen trouwens, maar ook van nabije (en niet zo nabije) dorpen en steden.
Hartverwarmend om de artikels van de reporters te lezen en de reacties op de artikels van de reports te lezen.
Hartverwarmend hoeveel steun en later enthousiasme ik kreeg en krijg van de mensen rondom me.
Maar vooral hartverwarmend hoe tevreden de bezoekers van Wondergoed telkens naar buiten zijn gestapt in de afgelopen maand door te doen waar ik goed in ben: een beha perfect doen passen.

Daar zit mijn liefde, mijn passie, mijn missie, of hoe je het wil noemen. Ik kan niet wachten om die passie verder met jullie te delen.

Veel veel veel liefs,
Wendy.